Terwijl de Nederlandse banken onder de loep werden genomen, deed ik afgelopen weken mijn eigen stresstest toen ik voor het eerst in jaren naar mijn bank belde voor geld. In een tijd waarin ondernemers steen en been klagen over de financieringsbereidheid van banken, verwachtte ik gesputter. Gelukkig viel dat mee.

Natuurlijk moest ik cijfers overleggen en zekerheden bieden. Maar ja, iedere ondernemer die wel eens geld heeft geleend weet dat dubbel genaaid beter houdt. En dat dubbel naaien doen banken bij ondernemers bij voorkeur met zo veel mogelijk zekerheden. Wij ondernemers klagen daar graag over, maar persoonlijk ben ik blij dat banken niet lichtzinnig omgaan met het geld van het spaarzame deel van onze bevolking.

Na mijn eerste telefoontje en het mailen van de gevraagde zaken, kwam de offerte, Die ging ik een paar dagen later persoonlijk tekenen. Ik had de offerte en bijlagen doorgelezen en vroeg mijn contactpersoon of hij een paar woorden kon uitleggen. Ik had namelijk weer eens de bevestiging gekregen dat ondernemers en banken verschillende talen spreken. Mijn bankcontact vroeg of ik “regres” en “accreditieven” bedoelde. Ik knikte en hij gaf kort uitleg. En hier lees ik “negatieve pledge”. Wat is dat? En hier staat een paragraaf over “pari passu”. Wat is dat? Dat wist hij niet en beloofde het voor me uit te zoeken en te mailen. Ik bleek de eerste te zijn die hem vroeg wat deze woorden in een standaard kredietovereenkomst betekenen. En dus tekende ik een overeenkomst waarvan ik de inhoud niet helemaal kende. Zoals waarschijnlijk vele ondernemers voor me.

Eind vorige week zat ik bij mijn notaris om het krediet definitief te maken met een hypothecaire zekerheid. Uiteraard had ik de akte vooraf doorgelezen. We namen hem door en ik vroeg de notaris of hij nog even kon vertellen wat “regres” en “subrogatie” betekenen. Waarop hij nogmaals vertelde wat het eerste was, maar zich niet herinnerde wat het tweede betekende. Niet helemaal gerustgesteld vroeg ik hem of hij zelf zo’n akte zou tekenen. Sterker nog, dat had hij gedaan. Lachend zei hij: ‘ik lijk nu net een autoverkoper; nou mevrouwtje, ik rij ook in zo’n auto’. Waaraan hij toevoegde ‘net als een groot deel van de stad, want het is een standaard hypotheekakte’. En wederom zette ik mijn handtekening onder een papier waarvan ik de inhoud niet helemaal begreep.

Inmiddels hebben de Nederlandse banken hun stresstest doorstaan. Ik de mijne ook. Toch blijft er wat knagen. Als professionals al niet precies weten wat er in bankteksten staat, hoe moeten klanten dat dan weten? Een beetje googelen leerde me dat bankentaal prima te vervangen is door klantentaal. Het zou banken sieren als ze dat (eindelijk) gaan doen.

[twitter style=”vertical” float=”left” lang=”nl”]  [linkedin_share style=”top” float=”left”]  [fblike style=”box_count” float=”left” showfaces=”false” width=”450″ verb=”like” font=”verdana” locale=”nl_NL”]