Als mensen me in een zakelijke omgeving vragen wat ik doe, heb ik het altijd moeite met het antwoord. Als je tegen anderen vertelt wat voor werk je doet, word je namelijk meteen als mens in een hokje gestopt. En tja, in welk hokje wil ik gestopt worden?

Qua werk doe ik nogal wat verschillende dingen, maar altijd met de focus op mijn vakgebied; zelfstandig ondernemerschap in Nederland. Maar wat ben ik eigenlijk?

Auteur? De afgelopen 10 jaar schreef ik 8 boeken.

Of onderzoeker? Ik gebruik veel van mijn tijd om via allerlei kanalen kennis over mijn vakgebied te vergaren.

Of  professioneel spreker? Ik ben aangesloten bij sprekersbureaus en zou kunnen leven van mijn sprekersinkomsten.

Of toch  internetondernemer? Al jaren komt een stevig deel van mijn omzet binnen via internetverkopen.

Maar ja, die omzet dank ik dan weer wel aan het feit dat ik eigenlijk een uitgeverij run.

En naast al die andere dingen ben ik sinds precies een jaar ook columnist van deze krant. Een functie-omschrijving die het uitermate goed doet tijdens borrels, maar die absoluut de lading niet dekt van waar ik mijn werkweek mee vul. Wel was het naast af en toe mail checken het enige werk dat tijdens mijn vakantie doorging. De laatste drie columns schreef ik vanuit Lomazzo, Cosenza en Castelgandolfo. Tussendoor was ik bezig met wat sinds enkele jaren mijn belangrijkste levensdoel is: herinneringen verzamelen.

Een van de mooiste bleef bewaard tot de allerlaatste vakantiedag. Mijn grootste zakelijke succes tot op heden dank ik aan een boek met een knipoog naar Calimero. Een televisiekuiken dat zijn naam dankt aan het piepkleine basiliekje in Milaan waar zijn bedenker lang geleden trouwde. Afgelopen zaterdag wilde ik op de terugweg langs dat kerkje in de Via San Calimero.

Toen we het straatje bereikte ging het regenen. Vooraan zagen we een restaurantje, waar we wat dronken en aten. Toen het een dik uur later eindelijk droog was liepen we richting kerkje. Dat was open, aangekleed met bloemen en gevuld met mensen. Vijf minuten later kwamen een bruid en haar vader aanrijden. En zo maakte ik een trouwerij mee in de San Calimerokerk. Het cirkeltje was rond. Het was weer nat, maar nu in mijn ogen.

Een dag eerder las ik het enige boek dat ik tijdens een verder nogal actieve vakantie wilde lezen. Hoewel ik het boek eigenlijk verschrikkelijk vond, heb ik er één ding uitgehaald. We zijn het tijdperk van het mensen in hokjes stoppen op basis van hun werk inmiddels voorbij.

Vandaag is de eerste bijeenkomst na mijn vakantie waar ik vooral onbekenden ga ontmoeten. Als die me vragen wat ik doe, wordt het antwoord: herinneringen verzamelen, als ondernemer en als mens. Een knappe kop die dan meteen doorheeft wat voor stickertje hij of zij op mij kan plakken.

[twitter style=”vertical” float=”left” lang=”nl”]  [linkedin_share style=”top” float=”left”]  [fblike style=”box_count” float=”left” showfaces=”false” width=”450″ verb=”like” font=”verdana” locale=”nl_NL”]