Iedere zomer verheug ik me weer op de onderzoeken die bedrijven laten uitvoeren om in de komkommertijd lekker makkelijk persaandacht krijgen. Dit jaar viel de oogst tegen. Meer dan het onderzoekje over sociale media waarover ik me hier al eerder amuseerde, kwam er niet voorbij. Gelukkig publiceerde het EIM op de valreep nog wat schrikbarends over de inkomenspositie van startende ondernemers.

Zo constateerden ze dat veel parttime ondernemers ook een baan hebben. En – niet schrikken – een veel genoemde reden daarvoor is dat die baan financiële zekerheid biedt. Oh, is dat waarom mensen niet 100% durven kiezen voor ondernemen?

Ook bijzonder om te lezen was dat bij ruim de helft van de ondernemers iemand anders mede in het gezinsinkomen voorziet. Het zal toch niet zo zijn dat we deel uitmaken van de gewone maatschappij met vooral anderhalf- en tweeverdieners?

In de laatste alinea stond dat ‘hoewel het inkomen van een ondernemer in gevaar kan komen door ziekte of langdurige arbeidsongeschiktheid’ maar één op de drie starters zich daartegen heeft verzekerd. En – niet schrikken – ze zijn ook niet van plan dat in de toekomst te gaan doen. Dat was minimaal de vijfde keer dit jaar dat tijd en geld is gestopt in constateren dat maar weinig ondernemers ervoor kiezen om het risico van arbeidsongeschiktheid te verzekeren. Tenminste, door middel van het afsluiten van een verzekering bij een verzekeraar. En dat is hoe vakbonden, politiek en verzekeraars het graag zien.

Maar zijn we wel echt onverzekerd? Laat ik beginnen bij mezelf. Ik behoor tot die tweeverdieners. Ik ben namelijk al jaren gelukkig getrouwd met een  – niet schrikken – ambtenaar. En we zouden prima kunnen rondkomen van zijn inkomen. Of van het mijne. We wonen namelijk bewust in een uitermate betaalbaar huis.

Ik heb een financiële buffer én een deel van mijn inkomen (uit boekverkopen) loopt gewoon door als ik een paar weken ziek zou zijn. Daarnaast vind mijn eega het prima dat ik zijn inkomen zie als mijn arbeidsongeschiktheidsverzekering voor de middellange termijn. Het geld dat ik daarmee uitspaar stop ik in vermogen opbouwen voor onze gezamenlijk oude dag die dankzij alle AOW en pensioen-perikelen steeds onzekerder wordt.

Ik ben verre van de enige ondernemer voor wie het werknemersinkomen van diens partner deels dient als arbeidsongeschiktheidsverzekering. Andersom zou dat ook prima kunnen. Helaas voor werknemers hebben zij niets te kiezen. Maar ik ben ervan overtuigd dat als zij net zo veel inzicht hebben in de kosten van die verzekering als wij ondernemers, velen dat graag zouden willen.

Ik hoop dan ook dat er volgende zomer – eerder mag ook – wordt onderzocht hoeveel procent van de werknemers minder of niet verzekerd wil zijn tegen arbeidsongeschiktheid. Dan zouden vakbonden, politiek en verzekeraars pas echt schrikken.

[twitter style=”vertical” float=”left” lang=”nl”]  [linkedin_share style=”top” float=”left”]  [fblike style=”box_count” float=”left” showfaces=”false” width=”450″ verb=”like” font=”verdana” locale=”nl_NL”]